Participatie omdat het moet! – deel 3

Lees ook:

– Participatie omdat het moet!

– Participatie omdat het moet! – deel 2

De participatiewet is er een van etiketten, of wellicht juist het afschaffen ervan. Maar stigmatiserend zijn de bijbehorende etiketten zeker. Zo willen bijstandsgerechtigden niet werken, zo is een SW-geïndiceerde een “kneus” en zullen we autisten nooit begrijpen. De selffulfilling prophecy geldt niet alleen voor de kandidaat zelf, maar ook voor ons. Tijd om te laten zien dat participatie ook succesvol kan zijn. Samen zijn we verantwoordelijk voor het omkeren van de spreuk van Gandhi.

Willem, 28 jaar en al 3 jaar geen werk. Vanwege de korte werkhistorie dus al 1,5 jaar in de bijstand. Na 500 brieven en evenveel afwijzingen geen enkele vorm van zelfvertrouwen meer. Door de training Goed Werknemerschap in ieder geval bevestigd in de eigen talenten. Met een lichte vorm van ADHD en een hoge mate van creativiteit voorgesteld aan een schildersbedrijf. Beginnen met de kwast in de hand. Doen, dan is ADHD best handig, dan maak je een aantal meters!  Nu al ruim een half jaar zeer gewaardeerd en inmiddels VCA gecertificeerd. 

Voordeel voor de werkgever: 2 maanden proefplaatsing, elkaar leren kennen. Nu een gemotiveerde medewerker tegen een acceptabel tarief. Voordeel voor Willem: zich op eigen werk. ADHD? Volledig onder controle, valt ’s avonds voldaan op de bank in slaap. 

Jeroen, 25 jaar en Wajong. Knutselt graag aan auto’s en kan zich prima presenteren. Op het oog niets bijzonders. Toch wat extra begeleiding nodig. Wil met z’n handen aan de slag. Niet nadenken, want dat gaat toch fout. Dan maar in een timmerwerkplaats. Eenvoudige klussen, afkorten van balken en elementen. In plaats van een werktekening op een A4-vel, dan maar een 2 keer grotere A3. Dan is alles overzichtelijk. Kleine aanpassing in de software, groot effect. Jeroen heeft na 1,5 jaar zicht op een vaste baan. En begint heel langzaam zich te ontwikkelen; gaat meedenken en komt met voorstellen.

Voordeel voor de werkgever: 40% lagere loonkosten, vrijwel geen lagere productie. Alleen wat begeleiding van extern, gelukkig gefinancierd vanuit het UWV. Voor Jeroen: Ritme, en een vaste werkplek. En een inkomen waarmee zijn hobby, tuning van auto’s, betaalbaar blijft. 

Karin, begin 30, heeft een prothese aan het linkerbeen en kan daardoor niet altijd snel uit de voeten. Maar wel universitair Technische Chemie op zak. Elke sollicitatie is een afwijzing. Door het re-integratiebedrijf bemiddeld naar vast werk als laborant bij een grote werkgever. Net even dat extra zetje voor de P&O functionaris, waardoor de CV nu eens boven op de stapel kwam. 

Voordeel voor de werkgever: Een zeer getalenteerde medewerker; weer een medewerker dichter bij het Quotum van de Quotumregeling en premiekorting van 7.000 Euro op jaarbasis. Geen aanvullende begeleiding nodig. Voordeel voor Karin: een goed inkomen dat de basis biedt voor haar een-ouder gezin met 2 kinderen. 

En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Succesverhalen te over. Niet omdat het MOET maar omdat het wat kan opleveren. Door te kijken naar talenten in plaats van beperkingen. Door te investeren in mensen ontvangen we meer terug.

Wij begonnen onze columns met verplichtingen. Lichtende voorbeelden uit de geschiedenis laten ons iets verder kijken dan onze neus lang is. Recente voorbeelden laten ons zien dat werken aan participatie wel degelijk kan lonen. 

Als wij als P&O functionaris buiten de kaders kunnen leren denken, als wij als ondernemer durven investeren, wordt ons bedrijf net dat beetje mooier. 

“Als we de glimlach van een SW-medewerker in ons bedrijf zouden kunnen importeren, zouden onze opbrengsten maximaal zijn; dat is maatschappelijke betrokkenheid”: Bernhard Nanninga, 2016.