Gezocht: financieel directeur (m/v)

In het Financieele Dagblad verscheen onlangs een doortimmerd essay van haar hand over de positie van de vrouw in het maatschappelijk bestel van ons land. Afwezig hierin is de nogal emotionele, om niet te zeggen licht hysterische ondertoon, die (NRC) columns over dit onderwerp meestal kenmerken en die de meeste mannen doen besluiten maar wijselijk hun mond te houden.

Uitgangspunt is bij haar ook niet het als norm verheffen van de eigen carrière of persoonlijke aanpak. Het sterke appèl dat ze doet op de mannen van Nederland vraagt om een reactie, zeker ook uit financiële kring. Want verbazingwekkend en in sommige gevallen ongewenst is de situatie in Nederland zeker. Wat betreft participatie van vrouwen in de top doen we het op dit moment in de internationale statistieken net zo goed als pakweg een land als Pakistan.

De helft
Toen ik eind jaren negentig de opleiding tot register controller volgde, was bijna de helft van mijn cursusgenoten vrouw. Tegenwoordig kom ik ze echter nergens meer tegen. Een voor een zijn ze terechtgekomen in de maatschappelijke fuik van deeltijdbanen van nul, drie of nog erger vier dagen. Dat betekent in de meeste gevallen dat de loopbaan voorbij is en dat er weer een hoop potentieel verloren is gegaan.

De meeste mannen vinden dit niet echt erg. De concurrentie wordt zo minder en zelf worden ze op deze manier voorzien, om toch maar met Heleen Mees uit de NRC te spreken, van een persoonlijke butler/knecht, die broodnodig is om zelf wel de top de bereiken. Dat blijkt dan uit de papadag die steevast wordt gevuld met activiteiten als samen zwemmen, daarna kermisbezoek en als afsluiting de Mac, maar zeker niet met strijken, stofzuigen en koken. Dat doet mama wel weer op haar ‘vrije dagen’.

Broodnodig
Natuurlijk: de heersende opvattingen rondom het schoolplein moeten worden veranderd, de kinderopvang verder geprofessionaliseerd, herintreding actief ondersteund. Ook een erg goed idee van Margot: vrouwen helpen zich weerbaar te maken in een mannelijke omgeving door beiden (mannen én vrouwen) grondig te trainen in elkaars percepties en verwachtingen.

Maar wat kunnen mannen nog meer doen? Gewoon uit een vergadering lopen om hun kinderen uit de opvang te halen. ’s Avonds niet overbodig gaan dineren, maar tijd besteden aan je gezin. Als een van de kinderen ziek is, je agenda schoonmaken en naar huis gaan. Kortom: echt delen in de dilemma’s van het ouderschap.

Het mooie is ook dat werkgevers nooit zeuren over dit soort dingen bij mensen die echt presteren. Zie Hans Wijers als minister. Verder moeten we als man beseffen dat een gedeelde passie en verantwoordelijkheid voor werk en ouderschap een stevige basis legt onder een voorspoedig privé-leven. En die basis is inderdaad broodnodig voor een geslaagde loopbaan.

Christo Kalter, financieel directeur OAD Groep en CFO of the Year 2006 (nietbeursgenoteerd).