Money Matters: Helse of Hemelse Engelen?

Enige tijd geleden moet menig financieel en fiscaal expert jaloers hebben opgekeken. Toen werd bekend dat Hell’s Angels hun activiteiten mogen mogen onderbrengen in gesubsidieerde enclaves in Nederland. En dat tegen een belastingtarief dat zelfs op de Kaaimaneilanden als paradijselijk zou worden aangemerkt. Hoe krijgen die Hell’s Angels het voor elkaar?, moeten de financiële experts hebben gedacht. Welk fiscaal geheim kennen zij – zo op het gezicht niet bepaald de intellectuele voorhoede van Nederland – dat verborgen blijft voor ons – die toch lang hebben geploeterd op de weerbarstige fiscale wet- en regelgeving?

Het antwoord: intimidatie. “En als je nog een keer vraag om een opgave Inkomstenbelasting of om een T-biljet, dan weten we je te vinden… ” En: “Mooie dochter heeft u meneer de inspecteur. Het zou toch heel jammer zijn als u die door een foutieve aanslag kwijt zou raken.” Dat soort teksten, zo bleek al gauw uit interviews met bange overheidsdienaren.

Geen fiscale bolleboos die er ook maar een moment over dacht om zijn cliënten te adviseren om de onconventionele belastingontwijkende praktijken van the Hell’s Angels toe te passen. Maar ondertussen… wie heeft niet eens gedroomd van een bestaan als vrije jongen op een motorfiets? Welke fiscale bolleboos heeft niet eens gefantaseerd over hoe hij met de wind in het haar de inpecteur der directe belastingen de achterlichten liet zien. Wie heeft er bezwaar tegen vrouwen bij de vleet? Een beetje matten om de spieren soepel te houden en de stoere tattoo’s in te werken? Drugs in overvloed, voor nop bovendien (nou ja, afhankelijk van je systeem van interne verrekenprijzen).

Een mooi leven, kortom. Misschien niet als ‘national president’ zoals Big Willem of als ‘chapter president’ of als ‘vice president’ – lijnfuncties die de nodige verantwoordelijkheden met zich meebrengen en dus de nodige gevaren. De Big Willems van deze wereld krijgen alle eer als een organisatie gedijt. Maar als het slecht gaat, worden zij er ook op aangesproken. Nee, dat liever niet. Maar wellicht wel in een staffunctie. Als penningmeester, bijvoorbeeld. Een lekker baantje, zonder alle knellende banden die de overheid oplegt. Niet al te veel administratieve lasten, wel allerlei financiële lusten. Waar het geld in te beleggen: onroerend goed, wapens, of toch maar weer investeren in drugs? En zwart houden of witwassen? Een uitdagende functie, maar lekker in de luwte.

Misschien is Daniel Uneputty ook ooit penningmeester van de Amsterdamse Hell’s Angels geworden met het idee dat hij én een fascinerend vak kon uitoefenen én er op los leven én zich kon verschuilen achter de brede schouders van Big Willem. Maar van dat idee zal hij wel zijn teruggekomen, nu hij de opvolger van Big Willem is geworden. Voor een financieel directeur is het bestaan als Hell’s Angel misschien een hemel. Voor een algemeen directeur die een verdeelde motorbende in het gareel moet krijgen is het eerder hel.

Jan Bletz