Overwerken in 2017 kan echt niet meer

Dat zet me wel aan het denken. Met een slaapdronken hoofd een blog typen is één ding. Maar nog niet zo heel veel jaren geleden was ik op dit tijdstip met enige regelmaat serieus aan het werk. Zeker in de accountancy, maar ook nadien in het bedrijfsleven, heb je nu eenmaal te maken met flinke piekmomenten en die zijn meestal niet binnen nine-to-five op te vangen. Dus dan haal je nog maar een avondje of wat door. Ging over het algemeen best aardig, maar af en toe keek ik ’s ochtends wel wat vreemd op wanneer ik las wat ik de avond ervoor had opgeschreven.

Toevallig sprak ik vanmiddag tijdens mijn woon-werk telefoontje (netwerken doen we tegenwoordig handsfree) een voormalige collega over dit onderwerp. Kort samengevat stelde zij vast: het overwerken in 2017 is echt veel minder dan tien of vijftien jaar geleden. En dat klopt wel. In die tijd was het stoer om over te werken. Je hoorde er niet bij als je om 17 uur de jas aan trok. Of je soms een ATV middag opnam? Nog afgezien van de periodieke wedstrijdjes “wie heeft de meeste productieve uren geschreven”? Overwerken was geen optie, het was de nórm. De standaard waar iedere zichzelf respecterende kantoorpik aan moest voldoen. Tenminste, als je erbij wilde horen.

In 2017 weten we natuurlijk wel beter. Sturen op één KPI is een doodzonde en werkt ongewenst gedrag in de hand. Want de collega’s die standaard tot 19 uur op kantoor zaten, hingen rustig een uur bij de koffieautomaat om de uitslagen van de, toen nog, Eredivisie door te nemen. Of ze zaten elkaar niet-zo-stiekem 18+ plaatjes toe te sturen via de e-mail (Dat waren nog eens tijden…). Het aantal directe uren was dan wel hoger, maar de productiviteit? En natuurlijk nam het soortelijk gewicht van de gemiddelde collega elk jaar toe. Want van al dat overwerken werd je niet dunner. Zeker niet als je dat ook nog eens combineerde met ongezonde hap als avondeten. In die tijd had je tenslotte nog weinig saladebars.

Nee, dat is anno 2017 wel anders. Work-life balance. Een gezonde geest in een gezond lichaam. Parttime werken. Arbo verantwoorde stoelen. Gratis fruit op het werk. Bedrijfsfitness. Periodieke gezondheidskeuringen. Politieke partijen die zich bemoeien met wanneer je wel en niet je werk-e-mail mag lezen. Alles om je maar duurzaam inzetbaar te laten zijn, want die pensioenleeftijd gaat de komende decennia natuurlijk sky high. Je zou je bijna schuldig voelen wanneer je nog wel een keer een uurtje overwerkt. En mocht dat niet het geval zijn, dan krijg je het wel te horen van de collega’s. “Was jij gisteren niet ook al de laatste?”

Ach, laten we vooral niet overdrijven. Af en toe een piek in de werkdrukte met een beetje overwerk erbij is helemaal niet slecht. Het houdt je scherp en na zo’n topprestatie kun je je ook zomaar best trots voelen. Zo lang je het maar niet overdrijft. Als je voor de vijfde keer je blog doorleest om te kijken of er echt geen taalfouten in zitten, dan wordt het wel tijd voor de laatste voeding en daarna de broodnodige nachtrust…

Frank Roerdinkholder is Interim financial en consultant, specialisatie in not-for-profit