Niet getrouwd met Deloitte & Touche, interview met Telegraaf’s CFO Fred Arp

In 1996 krijgt Fred Arp de vraag van één van zijn grootste klanten om eens na te denken over een overstap vanuit de accountancy naar een bestuursfunctie bij een beursgenoteerd bedrijf. Dit bedrijf is De Telegraaf. Arp is dan 24 jaar werkzaam bij Deloitte & Touche, waarvan zes jaar als partner van de accountantsmaatschap. Al eerder was Arp gepolst voor een dergelijke functie binnen een softwarebedrijf. Maar het vooruitzicht om de rest van zijn leven computerprogramma’s te verkopen, prikkelde de van afwisseling houdende partner bij Deloitte & Touche niet. Bovendien was er geen enkele reden om weg te gaan. Hij was succesvol als partner, had het naar zijn zin ­ en waarom zou je de zekerheid van je partnerschap in een prachtig en prestigieus accountancybedrijf opgeven?

Bij het aanbod van De Telegraaf lag het allemaal anders. Al jaren werkte hij als accountant samen met Van Aken, zijn financiële voorganger bij De Telegraaf. In die hoedaningheid begeleidde Arp destijds acquisities en maakte de diversiteit aan werkzaamheden binnen een mediaconcern van zeer dichtbij mee. Toen Van Aken dan ook aangaf geen opvolger te hebben en vroeg of hij geen interesse had, werd de huidige CFO van De Telegraaf geconfronteerd met een uitdaging die hij voor zijn gevoel niet kon laten liggen.

Succesvol
In de vijf jaar dat Arp nu bij De Telegraaf werkt, is er veel gebeurd. Niet alleen in de mediamarkt zelf, maar ook binnen De Telegraaf. Het is voor de buitenwacht niet onopgemerkt gebleven. Volgens analisten, die het aandeel Telegraaf volgen, is het concern veel opener geworden. Om de credits hiervoor alleen aan Arp toe te schrijven gaat analisten te ver, want ook Willem Kok die aan het bestuur is toegevoegd, wordt veelvuldig genoemd als frisse wind. Maar de bijdrage van Arp is volgens de buitenwacht groot. Zijn eerste vijf jaar als CFO kunnen dus bestempeld worden als succesvol. En dat is niet altijd vanzelfsprekend voor overstappers uit de accountancy.

Vers in het geheugen ligt nog de trieste aftocht van Cees van Luijk, voormalig CEO van Getronics. Hem wordt nog steeds de acquisitie van Wang aangerekend, dat nog immer de spreekwoordelijke molensteen om de Getronics-nek blijkt te zijn. Maar goed, Getronics is natuurlijk niet vergelijkbaar met De Telegraaf. Het is echter wel zo dat door de media-analisten De Telegraaf als één van de meest solide uitgevers wordt gezien. Volgens de heren analisten een pareltje tussen de Nederlandse uitgevers. Arp krijgt dus een dikke voldoende en is misschien wel een mooi voorbeeld voor recente en/of toekomstige overstappers.

Eigenlijk al vanaf het begin voelde de voormalig partner van Deloitte & Touche zich als een vis in het water bij De Telegraaf. ‘Never a dull moment’, vat hij zijn vijf jaar samen. Maar voegt daar meteen aan toe, dat hij het uitgeversconcern natuurlijk wel heel goed kende voor hij de overstap maakte. Hij kende de cultuur van haver tot gort en ook al was hij geen Telegraaf man van huis uit, de acceptatie was groot. Wat ook hielp was het feit dat hij al in zijn accountantstijd niet in hart en nieren een controlerend accountant was. Zijn voorkeur ging toen al uit naar de adviserende kant van accountancy.

Deze voorkeur maakte het makkelijk voor hem om in het begin zijn financiële knop even om te zetten en zich vooral te verdiepen in de operationele kant van het bedrijf. Hoe zat de organisatie in elkaar, hoe werkte de branche, Arps aandacht werd in zijn beginperiode door deze vragen opgeslurpt. Cursussen op het gebied van het uitgeven van kranten, in het eerste jaar een mededirecteurschap van de Grafische Divisie en interim managers waar je, als je goed oplet, heel veel van leert, complementeerde de kennis en de integratie in het uitgeversconcern.

Trendsetter
Of hij een trendsetter is, weet hij zelf niet. Wel is het een feit dat in de twee jaar na de overstap van Arp nog vier partners bij Deloitte & Touche een overstap maakten. Daarna hebben we meerdere zwaargewichten uit de accountancy zien zwichten voor aanbiedingen uit de beursgenoteerde wereld. Dat het nu nog steeds gebeurt, bewijzen Boudewijn Beerkens en Jack de Kreij, die beiden de overstap maakten van PricewaterhouseCoopers naar een CFO-functie bij respectievelijk Wolters Kluwer en Vopak. Bescheidenheid dus bij Arp, maar als je de eerste bent in een reeks van velen dan ben je, hoe je het ook bekijkt, nu eenmaal trendsetter.

Volgens Arp zal het in de toekomst trouwens nog vaker gaan voorkomen. Want voorheen was er een financiële drempel in de vorm van goodwillverrekening met de maatschap. Dat is nu afgeschaft. Arp is van mening dat de binding met de Accountancy hierdoor minder zal worden. Bovendien zie je in de branche ontwikkelingen, vooral ingezet door affaires als bij Enron, die overstappers zullen stimuleren. Arp noemt bijvoorbeeld de scheiding tussen de controle- en adviestaken. Had je eerst als accountant voor je klanten een totaalpakket te behartigen, nu wordt dat flink beperkt. Als je van uitdagingen houdt, dan ga je in deze tijden toch sneller verder kijken.

Belangenverstrengeling
De afgelopen tijd heeft de accountancybranche flink onder vuur gestaan en heeft een flinke deuk opgelopen als het gaat om imago. Je kunt je dus afvragen of de verwachte toename van overstappers vanuit de accountancy naar de beursgerelateerde wereld niet weer nieuwe netwerken met eigen belangen creëert waar de hele wereld over gaat vallen. Regelgevers, overheid maar ook beleggers zitten absoluut niet te wachten op nieuwe één-tweetjes tussen partijen die aan het licht komen waardoor nieuwe schandalen ontstaan.
Volgens Arp zal dat absoluut niet zo’n vaart lopen. Natuurlijk ligt het ook aan de eigen integriteit van mensen. Maar de Enron-affaire heeft tot zo’n verscherping van het beleid binnen de accountancy geleid, dat één-tweetjes tussen CFO’s en accountants niet erg waarschijnlijk zijn. In de tijd dat Arp overstapte was er nog geen vuiltje aan de lucht in de branche en toen al gingen de partijen zeer omzichtig om met de overstap.

Het jaar voor zijn definitieve overstap werden de zaken van De Telegraaf door een andere partner behartigd. In gesprekken met Deloitte & Touche werden toekomstige banden uitgebreid besproken. Natuurlijk was het kantoor blij met een man uit eigen gelederen op een top-financiële functie bij één van hun grootste klanten. Tegelijkertijd waren ze ervan doordrongen dat het Deloitte & Touche-team waar Fred Arp in zijn nieuwe functie mee moest werken op en top moest presteren. Want vanaf het begin heeft Arp aangegeven niet getrouwd te zijn met Deloitte & Touche omdat hij daar toevallig vandaan komt en er altijd prettig heeft gewerkt. Sterker nog: voor Arp zegt het label van accountants niet veel. Voor hem gaat het om de mensen die het moeten doen, het moet klikken. Bovendien is de tijd dat je twintig jaar als CFO met hetzelfde accountantteam te maken hebt voorbij.

De commotie in de accountantsbranche heeft allerlei nieuwe scherpe beleidsregels tot gevolg gehad. Eén daarvan is bijvoorbeeld dat teams om de zes jaar moeten rouleren om vervlechting van belangen tegen te gaan. Bij Deloitte & Touche was men zelfs roomser dan de Paus en is men van plan een teamwissel om de vijf jaar in te stellen. Dus kortom, Arp verwacht van elk nieuw team volledige inzet en input die meerwaarde creëert.

Maar niet alleen de eigen integriteit van de overgestapte CFO en de accountantskantoren en de verscherpte regelgeving zijn volgens Arp redenen die de creatie van belangenverstrengeling zullen inperken. Ook verwacht hij dat de zittingsduur van de huidige CFO’s en CEO’s korter zullen worden. Nu al ziet Arp een toename van CEO’s die dan wel vrijwillig, dan wel gedwongen vroegtijdig hun functie verlaten. De steeds kritisch wordende aandeelhouders maar ook de steeds scherper wordende regelgeving maakt de functie van CEO en zeker ook die van CFO behoorlijk zwaarder.
De bestuursfunctie van CEO en CFO loopt steeds meer in elkaar over, daardoor schuift de CFO steeds vaker naar de voorgrond. Bleef de CFO vroeger nog vaak buiten schot bij wanprestaties, dat gaat volgens Arp snel anders worden. Maar het gaat niet alleen om zondebokken die verdwijnen van het toneel. Directiebanen zijn, volgens Arp, tegenwoordig gewoon geen banen meer voor het leven. ‘Ik heb zelf geen plannen, maar ergens vastgeroest zitten is per definitie niet goed’, aldus Arp.