Negatieve loongroei in Verenigd Koninkrijk maakt belang eurozone zichtbaar

Toevallig kwamen zowel het Centraal Plan Bureau (CPB) en De Nederlandsche Bank (DNB) vorige week ook naar buiten met publicaties waarin zij stelden dat ook hier de reële lonen wel wat meer mogen stijgen. Is het een kwestie van tijd voordat onze lage reële loongroei ook omslaat naar het negatieve, of doen wij ongemerkt iets goed dat het Verenigd Koninkrijk nalaat?

De oorzaken van de lage nominale loongroei zijn aan beide oevers van de Noordzee nagenoeg hetzelfde. De onderhandelingspositie van de werknemer kalft al langer af door een werkloosheid die hoog was na de financiële crisis, een teruglopend aantal leden van vakbonden, globalisering en technologieën die dreigen de werknemer te vervangen. 

Het grote verschil tussen Nederland en het Verenigd Koninkrijk is dat de laatste geplaagd wordt door een hoge inflatie die veroorzaakt wordt door een goedkope pond. Hierdoor wordt inflatie geïmporteerd zonder dat de economie direct fundamenteel sterk veranderd is. Zolang de inflatie in het VK hoger is dan de nominale loonstijging is de reële loongroei hierdoor zelfs negatief.

De Bank of England staat nu voor een groot dilemma. Ze kan de rente verhogen om de hoge inflatie af te remmen zodat de reële lonen kunnen stijgen, maar loopt hierbij wel het risico dat hierdoor de economie wordt geremd en de werkloosheid stijgt. Het alternatief is om de rente laag houden waardoor de economie op een hoger niveau draait, maar huishoudens er elk jaar qua koopkracht wellicht op achteruit gaan.

Nederland heeft dit dilemma niet. Voor alle kopzorgen die een muntunie zoals de eurozone soms met zich meebrengt, staat daar het grote goed van stabiele importprijzen daartegenover. Dezelfde munt hebben als je voornaamste handelspartners voorkomt dat je vanuit het niets wordt overvallen door geïmporteerde inflatie, zoals nu opeens pijnlijk duidelijk wordt in het geval van het Verenigd Koninkrijk. Deze stabiliteit schept een rustige polder waarin zelfs partijen zoals het CPB en de DNB, die nou niet meteen bekend staan als socialistische arbeidsbelangenbehartigers, de ruimte hebben om te pleiten voor hogere lonen. Dan is de monetaire dijk genaamd Eurozone die om ons landje ligt opeens helemaal zo gek nog niet.

Bart Hordijk, analist bij Monex