Money Matters: Sterkte, Stork

Het wordt nog leeg op Beursplein 5. In 2005 verloor de AEX Versatel en P&O Nedlloyd. En nu verlaat Stork de beursvloer, mogelijk gevolgd door VNU, TNT en KPN (stuk voor stuk overnamekandidaten). Toen de ‘exit’ van Stork vorige week bekend werd gemaakt, wekte dit nogal wat verbazing. Had Stork niet net een nieuw strategisch plan gelanceerd, had het niet net bekend gemaakt dat het twee onderdelen ging verkopen. om zich volledig te richten op de divisies Aerospace, Food Systems en Technical Services? Daaruit sprak toch vertrouwen in de toekomst ? En daarmee ook een vertrouwen in de beursnotering? En als dat vertrouwen ontbrak, dan had dat toch wel mogen worden uitgesproken bij de presentatie van dat strategisch plan?

Maar nee, Stork koos ervoor om de ‘exit’ later bekend te maken, om wat voor reden ook. Belangrijkste argument? Stork heeft genoeg van ‘die lastige beleggers’, aldus bestuursvoorzitter Sjoerd Vollebrecht, het is toe aan een bestaan ‘buiten de schijnwerpers van de beurs’. Waarmee hij de indruk wekte dat het bedrijf buiten in alle rust wil bouwen aan de toekomst. Niet gestoord door het beursgeweld, bevrijd van kortzichtige beleggers die het bedrijf in de nek hijgen wanneer de koers weer eens gaat stijgen.

Sterkte, Stork, zou je het bedrijf willen toewensen. Veel succes met de uitvoering van je lange-termijnstrategie. Ware het niet dat door de ‘delisting’ van Stork in de private-equitybedrijven annex minderheidsaandeelhouders Centaurus en het Amerikaanse Paulson waarschijnlijk veel meer invloed zullen krijgen. En dat Stork dus zal worden opgesplitst, want daar zijn zij verklaard voorstander van. En op zich is opsplitsing helemaal niet zo’n gek idee. Misschien is het concern meer waard in afzonderlijke delen dan als geheel; misschien kan er op die manier waarde worden gecreërd. Een sterk argument voor.

Maar het staat nogal ver af van het beeld van een Stork dat ‘zijn eigen gang’ gaat. Voor het bestuur moet het helemaal niet zo plezierig zijn om bij alle beslissingen rekening te moeten houden met die twee grote aandeelhouders. Een bestuur dat werkelijk op z’n gemak een strategie wil uitvoeren is dan misschien nog beter uit met duizenden kleintjes. Opgewonden standjes, die wel eens wat roepen op de algemene aandeelhoudersvergadering, maar die je verder links kunt laten liggen. Lekker makkelijk voor een bestuurder die weet wat goed is voor het bedrijf. Makkelijker in elk geval dan wanneer hij om de haverklap met gehaaide private-equity jongens om tafel moet zitten. Vreemde zet dus van het bestuur om de beursnotering van Stork te schrappen en mee te werken aan het einde van het concern.

Of toch niet? Wíl het bestuur van Stork ook het liefste dat het bedrijf wordt opgedeeld? En moeten we niet zo veel waarde hechten aan dat hele verhaal van ‘buiten de schijnwerpers van de beurs’ je eigen gang? Best mogelijk. Geruchten willen zelfs dat de bestuurders van Stork een dikke premie krijgen bij winstgevende de verkoop van bedrijfsonderdelen. Waaraan dan wordt toegevoegd dat de heren wellicht ook wel wat geld kunnen gebruiken, aangezien zij allen bankierden bij de zo jammerlijk gesneuvelde Van der Hoop Effectenbank…

Maar dat is uiteraard kwaadsprekerij, want behalve in het geval van dat verzonnen argument voor de ‘delisting’, spreekt het bestuur van Stork altijd de waarheid.