Money Matters: Revanche op de kiezer

‘Miljoenennota is de revanche van Bos’, kopte De Volkskrant. De Miljoenennota was ten tijde van het verschijnen van de krant nog niet gepresenteerd, maar wel al grotendeels uitgelekt. Er was te weinig informatie en te weinig tijd om een uitgebreide analyse te maken, dus had de krant een list verzonnen: het artikel was opgehangen aan de persoon Wouter Bos. Het leverde een mooi verhaal op, met als strekking: de Partij van de Arbeid doet het in de opiniepeilingen belabberd, maar Wouter Bos heeft als minister het nodige weten te bereiken. Vandaar: de revanche van minister Bos op PvdA-leider Bos. Revanche op de kiezer ook, die hem heeft laten vallen.

En inderdaad, de Miljoenennota draagt de signatuur van Bos. De financiële kaders voor het begrotingsbeleid zijn gerealiseerd op een meer ‘realistische’ (lees: minder voorzichtige) raming van de economische groei, zodat er ruimte wordt geschapen voor investering in (onder andere) onderweijs – typisch Wouter Bos. Gratis kinderopvang: ook al een idee van Wouter Bos. Ook aan de inkomstenzijde van de staatsbalans heeft het nodige Bossiaanse gesleutel plaatsgevonden. Zo gaan bezitters van dure woningen meer belasting betalen, waarmee Bos’ oude idee van de afschaffing van de hypotheekrente-aftrek een stap naderbij komt.

Maar om dit alles ‘de revanche van Bos te noemen’?

Veelzeggend is de peiling van het actualiteitenprogramma EénVandaag. Hieruit blijkt dat het vierde kabinet-Balkenende verder in populariteit is gedaald. Gaf het publiek het kabinet in februari nog een 5,9 en in juni een 5,6, nu blijft het cijfer steken op een 5,3. Twee derde van de ondervraagden zegt geen vertrouwen in het kabinet te hebben. En Bos? Hij wordt meer gewaardeerd als minister van Financiën dan als leider van de PvdA, maar het houdt niet over. Als bewindsman krijgt hij een 5,0 als rapportcijfer, als partijleider een 4,6.

Zou Bos zelf vinden dat hij ‘revanche’ genomen?

Onwaarschijnlijk. Zoals Bos zelf niet zo lang geleden zei in een interview in Vrij Nederland (na te lezen op Wouterbos.nl): “Als politicus van een grote volkspartij sta je bloot aan heel verschillende verwachtingen. Enerzijds heb je de meer intellectuele achterban die continu visie wil horen. Anderzijds is er de volksachterban die wil weten wat je met huursubsidie doet. Het is heel moeilijk om met één verhaal beide publieken te behagen. Je moet kiezen. Soms ben je dus niet visionair genoeg, en soms te weinig praktisch.”

En die intellectuele achterban en die volksachterban moeten in je geloven, anders kun je revanche nemen tot je een ons weegt. Want revanche neem je pas als je het krijgt.