Money Matters: Microsofts muizenissen

Elk bedrijf heeft zo zijn eigen problemen. Waar veel bedrijven de laagconjunctuur niet hebben overleefd of met de nodige kleerscheuren zijn doorgekomen en nu krap bij kas zitten, is het Microsoft goed vergaan de afgelopen jaren. Misschien wel te goed. De groei van het bedrijf stokt weliswaar, maar het bulkt van het geld. Het heeft zelfs zo veel geld, dat het van gekkigheid niet weet wat het ermee moet doen. Waar dat toe kan leiden bleek een paar weken geleden al, toen het bedrijf naar buiten kwam met een door de wereldberoemde ontwerper Philippe Starck bedachte muis met een flourescerende streep in het midden. “Starck heeft zichzelf bepaald niet overtroffen” was nog de meest milde reactie. Geldwegsmijterij.

Maar duur als Philippe Starck ook is, het geld was nog lang niet op bij Microsoft. En dus verzon het concern een nieuwe list om de overtollige kasgelden weg te sluizen. Het besloot tot inkoop van eigen aandelen, voor niet minder dan 30 miljard dollar.

Een merkwaardige manoeuvre is dat toch altijd, inkoop van eigen aandelen. En merkwaardig dat aandeelhouders niet morren. Het lijkt misschien een mooi gebaar: een bedrijf dat geld ten goede laat komen aan de aandeelhouders via inkoop van eigen aandelen of een dividenduitkering (Microsoft heeft ook besloten het jaarlijkse dividend te verhogen). Mooi toch, om zo de band met de zo belangrijke geldschieters aan te halen?

Alleen… hoewel het inkopen van aandelen automatisch zorgt voor een hogere winst per aandeel, is het geen garantie voor een hogere koers. Aandeelhouders kunnen hebben geanticipeerd op een inkoop van eigen aandelen, of de omvang van het plan is minder groot dan ze hadden gehoopt. Ook de koers van Microsoft steeg maar mondjesmaat toen bekend werd dat het bedrijf 30 miljard dollar wilde terugploegen naar de aandeelhouders.

Nog bezwaarlijker is dat de inkoop van eigen aandelen welbeschouwd een zwaktebod is, een uiting van ideeënarmoede. In feite geef je er als bedrijf mee aan dat je te weinig aantrekkelijke projecten voorhanden hebt om het jou toevertrouwde geld volledig te investeren. Dat je zelf onvoldoende ondernemend bent om goede nieuwe projecten op touw te zetten, dat je geen aantrekkelijke overnamekandidaten ziet, geen puf hebt om nieuw markten te ontginnen – kortom dat je het niet waard bent om geld aan toe te vertrouwen.

Toegegeven, het is geen ramp als een bedrijf ruiterlijk toegeeft dat het even niet weet wat het met zijn geld moet doen. Minder erg tenminste dan wanneer het met veel grootspraak het geld gebruikt voor een of ander financieel luchtkasteel of dat je aan de lopende band duurbetaalde industrieel ontwerpers inhuurt om onverkoopbare muizen te ontwikkelen. Liever dat het geld van een bedrijf neerslaat in de portemonnee van de aandeelhouder dan dat het oplost in het niets.

Maar als een bedrijf geen idee heeft waar op termijn groeimogelijkheden liggen, dan geeft dat wel te denken. Dan is het door eigen aandelen in te kopen wel verlost van het probleem wat het met z’n overtollige kasmiddelen moet doen, maar nog niet van het probleem hoe het de weg naar groei moet hervinden. De recente winst van het concern viel tegen, niet minder dan een derde van alle klanten wil niet overstappen op een nieuw, omstreden software-abonnement. Door aandelen in te kopen verdwijnt dat soort obstakels niet zomaar. Inkoop van eigen aandelen zonder toekomstvisie? Op z’n best tijdelijke oplossing. Die muis krijgt nog een staartje.