Money Matters: Goedendag!

Het Centraal Station in Amsterdam was al een slagveld door alle verbouwingen voor de Noord-Zuidlijn, en nu hebben zich nieuwe troepen aan het front gemeld. Wie niet oppast wordt aangevallen door in rode t-shirts gestoken verspreiders van de nieuwe gratis krant de Dag. “Neemt u er voor de zekerheid ook eentje mee voor uw vrouw. En voor uw moeder.”

Wie de schade van deze aanslag beperkt weet te houden tot drie gratis kranten, moet dan de minder agressieve, maar meer ervaren frontsoldaten van Spits, Metro en De Pers zien te ontlopen. Dat lukt natuurlijk niet, zodat je als treinreziger met pakken gratis drukwerk moet plaatsnemen. Te midden van stapels oud papier, van andere reizigers die bedolven zijn onder de gratis kranten en de benen hebben genomen.

Toch maar even de Dag ingekeken. Zuchtend, vol heimwee naar de dagen dat er alleen een Rails lag in je coupé (Tussen de Rails heette het blad vroeger, in tijden dat mensen nog niet zo gehaast waren dat ze een blad met lange titel ongelezen lieten). Maar we boffen, de trein heeft vertraging. Dus zelfs op de korte afstanden op het Nederlandse spoor moeten we ons toch een eind kunnen inlezen in deze nieuwe parel aan de kroon van PCM en KPN.

Multimediale parel of nog eigentijdser ‘crossmediale’ parel, moet ik zeggen. De andere gratis kranten overstelpen je alleen met gedrukte informatie (en berichten wel af en toe aan de ‘information load’ maar zien er geen been in ons nog meer informatie door de strot te duwen). De Dag is niet alleen een krant, maar ook een site en een sms-dienst en narrowcasting en weet ik veel wat allemaal. Aan de Dag valt niet te ontkomen. “Resistance is futile”, met andere woorden. Op elk moment, elke plaats komt de Dag bij je binnen.

In de trein (voorlopig?) alleen nog via de krant (of De Dag heeft mij nog niet weten te vinden, in elk geval piept mijn mobieltje niet en krig ik geen displays bewegende beelden voorgeschoteld). Allemachtig, wat een lawine aan stukjes, kadertjes, fotootjes, ditjes en datjes. Goedendag, wat verlang ik opeens naar nachtrust.

Uitgeput van de Dag kom ik ter bestemder plekke aan. Met mijn laatste krachten surf ik naar de site van de Dag (inderdaad: dag.nl). En weer een stortvloed aan beelden en teksten, plus allerlei video’s die ik niet aan de praat krijg. Versturen van foto’s, video’s en teksten naar mijn mobiel lukt ook niet. Iets met een plugin van Flash. Ik verlang naar rust, dus dat het me allemaal niet lukt is alleen maar mooi. Ik ben er alleen niet gerust op. Vroeg of laat zal de Dag me wel weten te vinden en me verzuipen in poel van nieuws, wedden.

Maar voorlopig prijs ik me gelukkig dat ik nog leef zonder de hele dag nieuws te hoeven consumeren. En heb ik medelijden met alle mensen om me heen die hun schaarse momenten van rust en stilte zijn kwijtgeraakt. En vooral heb ik medelijden met de adverteerders. Want die weten nu helemaal niet meer via welke media ze de consument moeten bereiken. Maar ze worden wel geacht het gelag te betalen.