Is er subsidie op bovenmatige werkdruk mogelijk?

Na vele jaren adviseren over het omlaag brengen van kosten begin ik al jaren met een gezonde dosis scepsis aan mijn werk.

Juist in deze eerste maanden van het jaar 2005 voel ik dit weer heel sterk. Laat mij u deelgenoot maken in mijn frustratie.

Om er voor te zorgen dat gehandicapten, zowel materieel als immaterieel zinvol deelnemen in onze maatschappij zijn er door onze overheid vele stimuleringsregelingen gemaakt. Subsidies, kortingen en sinds een tijdje ook straffen. Nu is het zo dat het door ons betaalde ambtenarenkorps zeer mooie stelsels van precies in elkaar passende regeltjes en richtlijnen fabriceren. Maar na enige tijd weten de politieke belangenclubs met vele amendementen zo’n stelsel a;tijd weer tot een soort toren van Babel om te bouwen. Een ‘fact of life’ waardoor de werkgelegenheid van adviseurs gelukkig weer groeit.

Op dit moment wordt de Babylonische toren van Werk en Handicap door onze minister gereviseerd. Dat houdt heel simpel in dat een belangrijk aantal mogelijkheden om gebruik te maken van financiële regelingen verdwijnen of reeds verdwenen zijn!

Zoals een consciëntieus adviseur betaamt, melden wij dit natuurlijk direct bij de diverse belanghebbenden en merken dan dat men het wel heel erg druk heeft met de jaarafsluitingen en budgetrondes. Zelfs als wij aangeven dat het werk voor de organisatie praktisch nihil is (doordat de adviseur zelf op de personeelsadministratie gaat zitten en alles persoonlijk onderzoekt) vindt men het nog te druk!

“Later in het jaar hebben we misschien wel tijd” is een antwoord dat wij vaak horen.

Zelfs het argument dat een aantal zaken dan geen financieel gewin voor de organisatie meer opleveren omdat simpelweg de mogelijkheden om dat te regelen niet meer bestaan treft bij de drukke managers niet de juiste snaar.
Een tweede argument dat omdat de verdiensten voor de organisatie aanzienlijk teruglopen naarmate men langer wacht en daarom de No-Cure/No-Pay optie van sommige adviesbureaus plots niet meer mogelijk blijkt te zijn vindt geen weerklank.

Men is gewoon te druk en heeft geen tijd. Nu heb ik vroeger geleerd dat niet de zelfopgelegde werkdruk maar dat prioriteit bepaalt of er tijd is. Wij vragen ons du vaak genoeg terecht af of het besparen op uitgaven en verkrijgen van subsidies wel voldoende prioriteit bij sommige financiële medewerkers heeft.

Volgens ons aller van Dalen is een gehandicapte iemand die belemmerd is in zijn lichamelijk of geestelijk functioneren. Een arbeidsgehandicapte is dus iemand die belemmert is in zijn lichamelijk of geestelijk functioneren op het werk!
U voelt hem al!

Iemand die het volgens zichzelf zo druk heeft dat hij niet meer iemand kan vragen om geld, dat de organisatie nog tegoed heeft, voor de organisatie te innen moet – zeer zeker als een van zijn taakstellingen is om zo effectief mogelijk met geld om te gaan – ernstig belemmerd in het doen van het werk dat de organisatie van hem/haar verlangt. Een stelling die ik hier gerust kan poneren aangezien de o zo drukke manager toch nooit tot hier in mijn verhaal komt.

De oplossing is waarschijnlijk een klankbordgroep voor te drukke financiële medewerkers en dan lobbyen in den Haag. Als het ons lukt om een stukje aan die toren in de hoofdstad van het oude Babylonië te metselen kunnen we direct daarna loonsuppletie aanvragen omdat we op de een of andere manier deze arbeidsgehandicapten een, voor hen, zinvolle bezigheid hebben kunnen geven. En daarna komt de subsidie voor de cursus ‘geen tijd zonder prioriteit’. Zo ziet u:

Subsidie op bovenmatige werkdruk komt eraan!

Ton de Wilde is werkzaam als directeur bij het nCie, een Netwerkorganisatie van Specialisten in het reduceren van inkoopkosten bij bedrijven en instellingen.