Money Matters: Dagboek van een wanhopige

Maandag: Rob belde. Nog niet zo lang geleden zou ik vereerd zijn geweest dat hij zich verwaardigde contact met mij op te nemen. Rob belt, dus ik ben! Dat gevoel. Maar nu nam ik met lood in de handen de telefoon op. Zou BP al verkocht zijn? Zou ik ontslagen zijn, weggesneden als overtollig vet? Of wilde Rob dat ik wat mensen ontsloeg om de onderneming verkooprijp te maken? Dat soort gedachten schoten door me heen. Gelukkig, Rob belde alleen om te bevestigen dat de berichten in de media kloppen: we worden ‘wellicht’ verkocht. Toch aardig dat hij aan ons denkt, terwijl hij zo veel aan zijn hoofd heeft.

Dinsdag: Rob heeft mooi praten. Hij wil dat we de schijn ophouden. ‘Business as usual’, riep hij me nog toe. Maar ik mag dan geen Rob zijn, helemaal gek ben ik niet. Wat moet er met BP gebeuren? We presteren al jarenlang ondermaats, en als Rob zelf niet in het verleden directeur was geweest van BP, waren we al lang verkocht. En of hij nu aanblijft of niet, het zit er dik in dat wij straks worden afgestoten. En opgesplitst. SDU en Kluwer azen natuurlijk al jaren op Intermediair en Computable, en Management Team zou niet misstaan als zakelijke titel naast Elsevier. Denk ik dan. Rob betrekt me uiteraard niet bij het fusie- en overnamebeleid. Maar wat komen er de laatste tijd veel mensen over de vloer die van Rob een fiat hebben gekregen om de boeken in te zien.

Woensdag: Rob laat me geen andere keuze. Hij krijgt straks een gouden handdruk mee van 5 miljoen euro, ik heb mijn oudedagsvoorziening nog niet rond. Moet ik me dan schuldig voelen dat ik samen met de andere leden van het MT private equity-maatschappijen heb gepolst of ze een buy out willen financieren? Nee toch?

Donderdag: Ik breng de OR nog maar niet op de hoogte van de voortgang van de onderhandelingen met de private equity-maatschappijen. Maar het gaat goed! Voor ons dan. Voor het overgrote deel van het personeel van BP ziet de toekomst er minder zonnig uit. We sturen aan op een faillissement met doorstart. Helaas zullen er dan nogal wat mensen moeten afvloeien. Al moet je het zo natuurlijk niet zien: we ontslaan een paar mensen om werkgelegenheid te redden. Dat zegt Rob ook altijd.

Vrijdag: Moeilijk hoor, zo’n buy out. Het liefste zou ik er op mijn werk met de pet naar gooien. Ik bedoel maar: als ik goed m’n best doe, drijf ik de prijs van de onderneming die ik wil kopen op. Rob kan lullen wat hij wil met z’n ‘business as usual’. Maar aan de andere kant kan ik me er niet al te zeer van af maken, dat zou opvallen. En straks word ik nog voortijdig ontslagen, nog voordat wij eruit zijn met onze investeerders! Misschien moet ik me maar ziekmelden? Kunnen we ook makkelijker bij mij thuis vergaderen… Nog even Rob bellen om de ‘latest estimates’ door te bellen. Belabberder dan ooit, hij zal er niet blij mee zijn. Ben ik effe blij dat het daarna weekend is.