Money Matters: Blanke man, vijftig jaar, twee kinderen

Het idee dat ‘alle neuzen één kant’ op moeten staan in een bedrijf is achterhaald. Het kan tenminste geen kwaad als er van tijd tot tijd enkele neuzen een andere kant op staan. Een onverwachte, afwijkende visie, een nieuw geluid, kritiek op de monocultuur, verrijking van de geestelijke armoede – noem het wat je wilt, het bedrijf is gebaat bij discussies en meningsverschillen. Zoals variatie van spijs doet eten, zo doet variatie van opinie renderen.

Je zou dan ook verwachten dat er meer vrouwen, meer allochtonen, meer kunsthistorici en andere buitenbeentjes carrière zouden maken in het bedrijfsleven. Maar nee, ze stuiten tegen ‘glazen plafonds’ voor ze de top bereiken.

Hoe komt dat toch? Haken de vrouwen, allochtonen en buitenbeentjes zelf af (en zo ja, waarom? Heeft hun carrière geen prioriteit? Voelen ze zich niet thuis in het bedrijfsleven?) Worden ze pootje gehaakt door de zittende regenten? Door hun mede-carrièremakers? Het is een raadsel. Maar feit is wel dat ze afhaken in de ‘struggle for existence’ in het bedrijfsleven en dat de top wordt bevolkt door mannen van middelbare leeftijd, ‘family men’ met een groot plichtsbesef en gemeenschapszin. Het type dat nooit de verjaardag van z’n moeder vergeet en z’n medewerksters van tijd tot tijd amicaal in de billen knijpt.

Neem de top van ING. Wat lezen we in het krantje dat de bank maakte naar aanleiding van het vertrek van voormalig topman Ewald Kist? Laten we de persoonlijke interviews met de zevenkoppige raad van bestuur eens lezen.

En jawel hoor, een topman binnen ING is een blanke man van in de 50 (uitzondering is de 43-jarige hoofd Retail Banking Eli Leenaars).

Jawel. De zeven bestuurders hebben allemaal twee of drie kinderen.

Jawel. Ze dalen allemaal graag een besneeuwde piste af, of slaan een balletje op de golfbaan.

Jawel. Natuurlijk luisteren ze na de sportieve inspanning naar klassieke muziek of jazz.

Uiteraard: onder het genot van een wijntje.

Jawel. Ze bewonderen hun vader, Nelson Mandela en de grootste bank ter wereld Citigroup.

Jawel, ze hebben het maar wat druk. Genoeg tijd besteden aan het gezin noemen ze stuk voor stuk hun grootste ‘uitdaging’.

En denkt u vooral niet dat u met een stel softies van doen heeft: alle topmanagers zeggen wat ze denken. Zeggen ze.

Ooit moeten onze ‘Männer ohne eigenschaften’ persoonlijke dromen hebben gehad. Bij de vraag wat de ING-directeuren wilden worden toen ze jong waren, komen opeens heel verschillende antwoorden boven: acteur, ruiter, arts, kok en schrijver. Ach ja, vroeger…