Leergeld

Even terug naar 26 april 2007, een van die dagen die cruciaal zijn geweest in de recente geschiedenis van ABN AMRO. Het Britse hedgefonds TCI had vijf punten op de agenda van de algemene aandeelhoudersvergadering laten plaatsen. Het belangrijkste hamerstuk betrof de door de Britten gewenste opsplitsing van de grootbank. Zo'n constructie zou voor de aandeelhouders flink wat meer geld in het laatje brengen dan een samengaan met Barclays.

De uitkomst van die stemming is bekend, net als de diep ingrijpende gevolgen ervan voor de bankensector. De argumenten van de tegenstemmers werden al snel van tafel geveegd. Wie goed speurt, zal ze in de toekomst misschien nog terugvinden als voetnoot in de geschiedenisboekjes. Laten we daar niet op wachten, want voor de discussie over aandeelhouderswaardecreatie komt dit roemruchte voorbeeld juist nu goed van pas.

Delta Lloyd was op die 26ste april slechts een van de twee institutionele beleggers die zich uitspraken tegen een opsplitsing. Waarom? Als aandeelhouder met een belang van 5 procent in de bank waren wij al in een vroeg stadium benaderd door Barclays. De Britse bank wilde het overnamespel zorgvuldig spelen, onder meer door uitvoerig tekst en uitleg te geven over de plannen.

Dat gaf een goed gevoel, nog los van de steekhoudende wijze waarop de bank de fusie en de integratie wilde aanpakken. Voor het creëren van aandeelhouderswaarde op langere termijn is deze combi beter dan het opknippen en verdelen van ABN AMRO, zo besloten wij. Natuurlijk zagen wij in die tijd hoe de prijs van het aandeel ABN AMRO werd opgedreven ten faveure van het opsplitsingsscenario.

En natuurlijk maak je op zo’n moment rekensommetjes. Je bent geruime tijd met partijen in discussie over de toekomststrategie van de bank, als zelfstandige organisatie óf als overnamekandidaat. Langzaamaan kom je dan tot de conclusie dat een versterking van de Europese activiteiten, en wellicht in een later stadium het afstoten van de belangen in de VS, op lange termijn het meeste uitzicht op aandeelhouderswaarde biedt.

Met andere woorden, als aandeelhouder hecht je belang aan zaken als groeimodellen en synergetische effecten, en moet je waakzaam zijn voor de verlokkingen van kortetermijngewin. Bij Delta Lloyd hadden we die les al geleerd uit onze deelneming in Stork. Ook in dat geval maakten sommige belanghebbenden zich hard voor opsplitsing. Wij vertrouwden op de koers van het nieuwe Stork-management, dat goede argumenten had op basis waarvan het waarde zou kunnen toevoegen aan de bestaande activiteiten. Een aanpak die vruchten afwierp.

Stork bezet inmiddels een vooraanstaande positie op de markten waarin het actief is, met een gunstige ontwikkeling van het aandeel als gevolg. De tijd van de hedgefondsen met hun focus op de korte termijn is voorbij. Aandeelhouders die uit zijn op een duurzame relatie met hun deelnemingen, hebben steeds meer oog voor de consistentie van de bedrijfsstrategie, de balansontwikkeling, de acquisitieplannen, een heldere communicatie.

Voor werkelijke waardecreatie moet de beleggingshorizon worden verlegd. Jammer genoeg is het leergeld dat voor deze wetenschap is betaald voor veel partijen aan de hoge kant geweest.

ALEX OTTO is directeur beleggingen bij Delta Lloyd Asset Management