Europese Unie is olietanker op ramkoers

Gestart halverwege de vorige eeuw zijn een aantal kleinere bedrijven een samenwerkingsverband aangegaan om samen schaalvoordelen te kunnen behalen.  Bedrijven in de omliggende regio wilden zich hierbij aansluiten, gezamenlijke afspraken en interne richtlijnen werden belangrijker. 

Omdat de bedrijven er onderling niet uit kwamen is gekozen voor een hoofdkantoor in 2 plaatsen waarbij de bestuurders heen en weer reizen. De schaalvoordelen van deze keuze zie ik niet zo duidelijk. Steeds meer bedrijven willen zich aansluiten omdat het samenwerkingsverband garant staat voor eenheid, sterke koersen op de beurs en toekomstmogelijkheden. Zoals dat gaat bij een samenwerkingsverband willen de onderlinge bedrijven ook steeds meer inspraak waardoor langzaam de vorm van een waterhoofd ontstaat. Het samenwerkingsverband heeft duidelijke toekomstplannen echter doordat de bedrijven onderling weinig overeenstemming bereiken komt hier niets van. 

Wie zijn de klanten van deze bedrijven? De klanten zijn degene die in een specifieke regio wonen waar het bedrijf zich heeft gevestigd. Overstappen naar een ander bedrijf is (gedeeltelijk) mogelijk, maar ingewikkeld en heeft altijd een verhuizing tot gevolg. De meeste klanten hebben weinig interesse in het samenwerkingsverband zo lang ze er geen last van ondervinden, anderen proberen een voet tussen de deur te krijgen voor eigen gewin. Momenteel willen klanten van bedrijven duizenden kilometers verderop klant worden van onze bedrijven, in grote getalen komen ze onze kant op. Het samenwerkingsverband probeert de stroom te coördineren en wederom kunnen de onderlinge bedrijven het niet eens worden. 

Samengevat:

– De focus van het samenwerkingsverband en de bedrijven richt zich meer op alle voeten tussen de deur dan op het grote geheel en de te behalen schaalvoordelen. 

– Het samenwerkingsverband staat toe dat bedrijven zich niet aan de afspraken hoeven te houden wanneer zij het economisch al zwaar hebben terwijl degene die het mogelijk wel kunnen betalen geen dispensatie krijgen. 

– Afspraken die geschonden worden hebben geen zichtbaar gevolg voor bedrijven die zich kortgeleden hebben aangesloten. 

– De afgevaardigde van de bedrijven / bestuurders van het samenwerkingsverband onderhandelen vanuit de kaders van hun bedrijf zonder het grote plaatje in acht te nemen. 

– Klanten die in de problemen komen door eigen toedoen krijgen steun vanwege de angst voor een volgende crisis.

Vanuit bedrijfsmatig oogpunt lijkt dit een onhoudbare situatie, dus dames en heren in Brussel en Straatsburg, terug naar de tekentafel en rap een beetje! Deze olietanker is op ramkoers en moet nu worden bijgestuurd en niet pas na een dozijn onderzoeken. Ik doe wel vast een voorzet: Hef één hoofdkantoor op, gelijke voorwaarden voor alle betrokken landen, focus op de grote lijnen en niet op de voeten tussen de deur en gemaakte afspraken worden nagekomen (ook als ze een keer niet goed voor je uitpakken). En als laatste punt, stuur alle Europarlementariërs die enkel hun zakken willen vullen naar huis. Daar betaal ik niet voor…