Bazen en baasjes. Over de Chief Purchasing Officer.

Zoals de CPO, de Chief Purchasing Officer. In dit nummer van Chief Financial Officer besteden we nogal wat aandacht aan inkopen en outsourcing en ‘dus’ ook aan de CPO. Waarom juist deze functionaris? Chief Financial Officer is toch – de naam zegt het al – een tijdschrift voor CFO’s? Dat is juist, maar de CPO en de CFO komen elkaar in het bedrijf vaak tegen. Niet alleen tijdens vergaderingen in de directiekamer, maar ook op de werkvloer. Waarschijnlijk moeten ze nauwer samenwerken dan bijvoorbeeld de CFO en de CCO of de COO.

En de CPO wint aan betekenis in veel bedrijven. Zeker in bedrijven die mindere tijden doormaken en zeker in markten waar de prijzen onder druk staan door de slappe vraag en de sterke concurrentie. Scherp inkopen is dan een veel belangrijker instrument dan wanneer de financiële bomen tot aan de hemel groeien.

De aandacht van de CFO zal als vanzelf sterk uitgaan naar het inkoopbeleid. Wat doet een bedrijf zelf en wat besteedt het uit of koopt het in? Hoe kan het bedrijf het scherpste inkopen? Hoe ziet die samenwerking tussen CFO en CPO eruit? Wie is waar verantwoordelijk voor? Wat doet de CFO en wat doet de CPO?

Dat soort vragen werpen zich op. Vaak blijkt dat de antwoorden slechts indirect te maken hebben met het inkoopproces en zijn ze slechts indirect financieel van aard. Zoals CFO Peter Fleurkens van Kappa Packaging elders in dit blad zegt: “Op het niveau van een Raad van Bestuur moet worden gekeken hoe de organisatie zo kan worden ingericht dat er vanzelf kostenvoordeel op de inkoop ontstaat. Dat wordt moeilijk voor wie een puur financiële achtergrond heeft.” Wordt het misschien tijd voor een C(R)SO, een Chief (Re-)Structuring Officer?